Blog gekenmerkt met 'FOMO'

FOMO (Fear of Missing Out). Of, in gewoon Nederlands: De angst om iets mis te lopen.

In de Volkskrant van vandaag staat een artikel van Aaf Brandt Corstius over FOMO. “Mijn FOMO is stuk’ schrijft ze.  Waar gaat dit over? Is het een klarinet of een ander muziekinstrument?
Het blijkt een verschijnsel dat door veel mensen wordt herkend: de angst om iets te missen. Herken jij dat ook?
Dat dit fenomeen ook effect heeft op je sociale contacten ontdekte ik gister nog.

Met Renate heb ik langere tijd intensiever contact gehad. Dat was een leuke tijd, we hadden samen een gedeelde interesse en humor. Helaas was ons gezamenlijk onderwerp ter ziele gegaan en ons contact leek te verwateren.
De laatste tijd ving ik een paar signalen op waaruit ik opmaakte dat zij ervoor koos om het contact verder te laten voor wat het was. Jammer, we hadden ook veel plezier over andere dingen. Maar ja, ook vriendschap moet van twee kanten komen.

De overweging dat de valkuil van ‘gedachten invullen’ mogelijk een rol speelde, maakte dat ik toch nog een keer contact zocht. Dit keer kwam er wel respons, we maakten een afspraak en ik vernam wat er gaande was.
 

Mijn eerste signaal  dat ik had opgevangen was dat onze wordfeud spelletjes regelmatig spontaan stopte en uiteindelijk ook niet meer op gang kwamen. Wat bleek? Renate had dit spel zelf uit frustratie van haar tablet verwijderd. Het bleek dat ze zo vaak niet aan een volgende zet toe kwam binnen de 72 uur, dat de spelletjes automatisch gestopt waren.

Het tweede signaal was dat op mijn uitnodiging via whatsapp voor het plannen van een afspraak niet werd gereageerd. Ik zag dat ze mijn bericht wel had gelezen maar reactie bleef uit. Ook dit had een onschuldige reden. Ze bleek met regelmaat tijdens haar werk haar whatsapp berichten te lezen. Tijd om te lezen gunde ze zichzelf wel, tijd om te antwoorden echter niet. “Dat doe ik thuis wel”, dacht ze. En je raadt het waarschijnlijk al, dat kwam er dus niet meer van want thuis gekomen waren er weer andere zaken die om aandacht vroegen.

Natuurlijk hebben we dit verder besproken met elkaar. Wat maakt dat ze dan toch die appjes ging bekijken? Wat dacht ze mogelijk mis te lopen? Haar eerste antwoord leek plausibel. Het zou haar moeder kunnen zijn voor wie zij mantelzorger was. Dus als ze een geluid hoorde, ging ze steevast ‘eventjes’ kijken. Mijn praktische oplossing daarvoor viel in goede aarde: zet bij iedereen het geluid op stil, alleen niet bij moeder.
De psycholoog in mij werd echter wakker. Wat maakte dat ze ging kijken bij al die andere appjes die duidelijk niet van haar moeder kwamen? En toen kwam er een ander antwoord: Een nieuwsgierigheid die zo dwingend in kracht was dat ze wel moest kijken. Een mooie verpakking maar feitelijk een uiting van FOMO.

Moeten is interessant. Dat heeft immers altijd met een doel te maken. En bij een doel hoort een aktie. Dit keer bleek het doel te zijn: Niets belangrijks missen. De aktie was dus veel op de telefoon kijken. Tja, maar door dit vele kijken en niet aan reageren toekomen, miste ze bijna mijn gezelligheid. “En dat zou pas echt een gemis geweest zijn” was haar conclusie.

Oef, gelukkig maar.
         

PS: Voor degene die mijn boek hebben, de delen vriendin, prakticus en de werknemer heb je waarschijnlijk herkend. Als je meer wilt lezen over de valkuilen, zie
- §6.1: Gedachten lezen
- § 6.3: Moet-denken