(Soms denk je iets te weten)
Deze week vertelde een collega dat ze een ongelukje had gehad bij een zwembad. Uitgegleden over een routewijzer dat geplastificeerd op de grond lag om vooral ‘Corona proof’ alle badgasten een veilig zwempartij te gunnen. Vervolgens ergens tegenaan gestoten en nu lag haar hele teennagel er naast.
We kregen een gesprek over hoe lang het kan duren voordat zo’n teennagel weer aangroeit. Ik had ooit eens ergens gelezen dat een nagel aan de hand er zo’n 6 weken over doet. En dat teennagels wel wat langzamer groeien. Thuisgekomen ging ik toch eens googelen. Oeps, dat gaat een langduriger verhaal worden, geen weken, eerder jaren. Daar had ik dan weer stevig naast gezeten maar dan figuurlijk gesproken.
Bovenstaande gaat over een gegeven. Het groeiproces van een teennagel gaat over ontdekte feiten, niet over een mening of overtuiging. Als we dan onze gedachten hierover bijstellen zeggen we dat we weer iets geleerd hebben.
Voortschrijdend inzicht gaat niet over veranderen van feiten maar over veranderen van hoe je ergens tegenaan kijkt of wat je ergens van vindt. Zo gaf Rutte deze week hier ook een voorbeeld van. Was eerst het fenomeen Zwarte Piet niet ter discussie, enige jaren later begint deze mening te veranderen en inmiddels kan hij zich voorstellen dat er een tijd zal komen dat ook deze traditie in de kast met verouderde gewoonten kan worden bijgezet.
Iemand die blijk geeft van voortschrijdende inzichten bestempelen als iemand die met alle winden meewaait, is mogelijk een beperkte opvatting van standvastigheid. Er is een verschil tussen toepassen van nieuwe inzichten en met iedereen meepraten ter wille van een schijnbare goede verhouding.
Hoe zeker kan je ergens van zijn? Iedereen ontdekt namelijk zijn hele leven nieuwe dingen. Werelwijd worden er nieuwe ontdekkingen gedaan. Wanneer ga je iets dat je denkt te weten ter discussie stellen voor jezelf? Bedenken dat wat je denkt te weten misschien wel niet waar is?
Ooit dacht ik dat verpleegkundige worden voor mij het summum zou zijn. Vanaf mijn 7e zei ik vol overtuiging dat ik dat zeker wist. Voordat ik klaar was met deze opleiding wist ik al dat ik geen 65 zou worden in dit beroep. Tja, denk je wellicht, een kind. Wat weet een kind nou?
Ook volwassenen denken zichzelf soms goed te kennen. En ook als volwassene kan je van mening en inzicht veranderen. “Ik hou van jou, ik blijf je eeuwig trouw.” Een op de drie huwelijken eindigt in een scheiding. De eeuwigheid blijkt dan toch van beperkte duur.
Komende week ga ik een workshop geven aan mantelzorgers. Naast de inbreng van de aanwezigen zelf heb ik twee onderwerpen bedacht waarover ik mijn visie wil geven. Natuurlijk gaat het over leren herkennen en erkennen van grenzen maar ook over schuldgevoel.
Schuldgevoel stuurt gedrag aan en komt voort uit normen en waarden. Dat kan heel positief uitpakken (Bijvoorbeeld je komt op tijd op je afspraak want afspraak = afspraak) maar kan je ook ontzettend in de weg gaan zitten.
Als je voor jezelf de norm hebt: beloftes kom je na, en je hebt je stervende vader beloofd ten alle tijde voor je jongere broer zal zorgen, dan kan dit je later behoorlijk opbreken. Hoe kan je weten wat je daar belooft? Hoe weet je zeker dat je die belofte kan waarmaken? Wat doe je als je broertje gameverslaafd raakt en je hem al drie keer financieel uit de put hebt getrokken? Waar ligt je grens? Wat houdt dat eigenlijk in, voor iemand zorgen?
Veel mensen gaan graag op reis naar nieuwe plaatsen. Nieuwe dingen zien, nieuwe ervaringen en ontdekkingen meemaken. Je kunt ook op reis in jezelf en daar nieuws ont-dekken.
Voortschrijdend inzicht, ik wens het iedereen toe.
PS: Voor degene die mijn boek kennen, de delen meningvormer en de rechter heb je waarschijnlijk herkend. Als je meer wilt lezen over de valkuilen die hierbij regelmatig herkend worden, zie
- § 6.9: Dubbele maatstaven
- § 6.10: Normdenken
- § 7.2: Projecteren
Plaats uw commentaar